Jednym z ciekawszych miejsc w Marysinie Wawerskim jest kościół parafialny pod wezwaniem św. Feliksa z Kantalicjo przy ulicy Kościuszkowców. Nie jest najstarszy, ani nawet pewnie nie najpiękniejszy. Jest jednak bez wątpienia bardzo ciekawym miejscem dla wszystkich zainteresowanych historią II wojny światowej.
Zanim jednak przejdziemy do wojennej opowieści, która czyni go wyjątkowym, kilka słów na temat jego powstania. Decyzję o budowie świątyni podjęto w 1927 r., kamień węgielny wmurowano w 1929 r., jednak przez długi czas kościół nie został ukończony - jako że finansowany był również ze składek Polonii amerykańskiej. Kryzys lat 30. uderzył w społeczność wiernych zarówno po tej, jak i po drugiej stronie Atlantyku i dopiero w 1935 r. świątynię oddano do użytku wiernych, choć nie posiadał jeszcze ani ołtarza, ani nawet głównych drzwi! Nad wejściem widniała już jednak rzeźba Xawerego Dunikowskiego, przedstawiająca Matkę Boską Częstochowską oraz figury św. Franciszka z Asyżu i św. Feliksa z Kantalicjo, którą można podziwiać do dzisiaj. W ciągu następnych dwóch lat świątynię jednak doposażono właściwie.
Kiedy wojska niemieckie zajęły te tereny, kościół był dla nich szczególnie cenny ze względu na wysoką (80 m.) wieżę, doskonały punkt do obserwowania bombardowanej Warszawy. To właśnie z tego powodu 22 września 1939 r. "zaszczycił" to miejsce swoją obecnością Adolf Hitler. Choć wizyta nie należała do najprzyjemniejszych dla gospodyń tego terenu, sióstr felicjanek, miała jeden pozytywny skutek. Niemcy, jak łatwo się domyślić, chętnie i tłumnie odwiedzali to miejsce, by choć przez chwilę stanąć tam, gdzie przebywał ich wódz, a na pamiątkę tej wizyty kupowali pocztówki z wizerunkiem kościoła - cegiełki, z których zysk miał zostać przeznaczony na wykończenie budowy.
Nie jest to jedyna historia związana z wojenną przeszłością tego miejsca. Jak w wielu innych punktach miasta, tak i tutaj sam budynek jest świadectwem przeszłości. Kiedy w 1944 r. na te tereny wkroczyły wojska sowieckie, dowództwo oczywiście doceniło strategiczne znaczenie budowli. Niemiecka artyleria zza Wisły regularnie bombardowała zatem kościół oraz wieżę, co spowodowało olbrzymie uszkodzenia. Część z nich jest jeszcze widoczna na jednej ze ścian kościoła, jednak zgodnie z paskudnym trendem zamazywania śladów wojennych, jaki obecnie można zauważyć na terenie Warszawy, ślady po pociskach znikają obecnie przy odnawianiu.
Ponieważ siostry obawiały się, że ostrzał spowoduje całkowite zniszczenie świątyni, poprosiły saperów o kontrolowane zawalenie wieży. Ich prośba została spełniona, a z pozostałych po wieży kamieni siostry zbudowały grotę Matki Boskiej z Lourdes, znajdującą się przed kościołem. Ciekawostką jest fakt, że nie ograniczono się tylko do materiału budowlanego, grotę tworzą również fragmenty bomb, które spadły w 1944 r. na to miejsce. Przerażające, acz bardzo wiarygodne świadectwo tamtych czasów.
